Afgelopen weken zat mijn energie op een dieptepunt, door grieperigheid, nare blessures en onderbroken nachten. Ik was erg snel overprikkeld en eerlijk gezegd waren er best wat momenten die vooral somber en moedeloos voelden, wat alles nog een tandje erger maakte.

Gelukkig weet ik intussen dat vermoeidheid niet mijn meest betrouwbare raadgever is. Dat die vaak een vertekend beeld geeft van de situatie, problemen groter maakt en logische oplossingen aan het oog onttrekt. Niet naar luisteren en gewoon uitzitten tot je weer fit bent, zou je zeggen.

Toch is dat maar deels waar. Want als ik beter luister naar de boodschap achter die sombere gedachten, dan zit daar ook veel waardevols in. Al die vervormingen worden namelijk door mijzelf gecreëerd. Door mijn twijfels en valkuilen eens goed aan te kijken, leer ik mijzelf veel beter kennen en zie ik wat in mij gehoord wil worden maar waar ik in de ‘goede’ tijden vaak (te) makkelijk aan voorbij ga.

Zo kan ik mijn hele zelf meenemen naar een betere situatie. En dat werkt veel beter dan een deel van mijzelf onderdrukken en doen alsof dat er niet is. Zo wordt elke tegenslag juist een kans voor groei?