Waar wil je staan over 5, 10 of 20 jaar? Zo vaak heb ik die vraag gesteld gekregen en nooit wist ik een goed antwoord. Ik voelde alleen maar weerstand. Hoe weet ik nou wat er over 5 jaar bij mij past, dan ben ik toch anders dan ik nu ben? Ik had helemaal geen zin om mezelf zo vast te leggen, en dat heb ik nog steeds niet.
Een van mijn belangrijkste lessen van de afgelopen 2 jaar is juist om me nog meer te richten op die hele kleine stapjes die voor mij liggen. Op wat goed voelt, wat ik met plezier doe, wat nú belangrijk voor me is. En dat voelt enorm bevrijdend!
Dat betekent niet dat ik helemaal geen richting heb hoor. Ik weet wel globaal welke kant ik op wil. Maar het vormt meer een soort mistige horizon die naar me lonkt, nog helemaal niet zo vastomlijnd. En dat is juist het mooie: mijn route die kant op mag zich gaandeweg ontvouwen en bijgestuurd worden, als een leuke ontdekkingstocht waarbij ik me steeds laat leiden door wat op dat moment goed voelt.
Natuurlijk geef ik ook mezelf wel eens een nuttig zetje, want sommige stappen zijn best spannend. Maar dat is een groot verschil met het duwen en trekken aan mezelf wat ik eerder deed, om maar te voldoen aan (al dan niet zelf) opgelegde plannen.
Wie gaat er mee op het pad dat zichzelf mag gaan ontvouwen?
Recente reacties